Pandemia COVID-19 oraz wprowadzone w związku z jej wystąpieniem obostrzenia w kraju spowodowały zadyszki finansowe w znacznej liczbie przedsiębiorstw. W celu m.in. ochrony dotychczasowych miejsc pracy, rząd polski utworzył programy takie jak Tarcza Antykryzysowa oraz Tarcza Finansowa, których zapisy rodzą pewne wątpliwości interpretacyjne.
Tarcza Antykryzysowa przewiduje dwa główne instrumenty mające na celu ochronę miejsc pracy. Pierwszym instrumentem jest dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników oraz należnych od tych wynagrodzeń składek na ubezpieczenie społeczne przyznawane przez starostę (art. 15 zzb Tarczy Antykryzysowej). Dofinansowanie do wynagrodzeń z tego tytułu może wynieść od 50% do 90% wynagrodzenia pracownika. Drugim instrumentem jest wypłata z środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (art. 15g Tarczy Antykryzysowej) na rzecz wynagrodzeń pracowników. W tym przypadku Tarcza pokryje 50% wynagrodzenia pracownika.
Przedstawione instrumenty znacznie odciążają pracodawców. W dalszym jednak ciągu pozostaje druga część wynagrodzeń pracowników do zapłaty przez przedsiębiorców.
– Nie ma wątpliwości, że programy wprowadzone przez rząd pomagają przedsiębiorcom. Wskazać jednak należy, że po stronie przedsiębiorców pojawiają sią wątpliwości co do interpretacji zapisów – w tym m.in. możliwości kumulowania środków uzyskanych z obu programów – wskazuje Adam Ziębicki, prawnik w kancelarii Chałas i Wspólnicy.
Wątpliwości przysparza art. 15g ust 18 Tarczy Antykryzysowej, zgodnie z którym świadczenie z FGŚP może otrzymać podmiot, jeśli nie uzyskał pomocy w odniesieniu do tych samych pracowników w zakresie takich samych tytułów wypłat na rzecz ochrony miejsc pracy w związku z założeniami Tarczy Finansowej. Przyznaje ona bowiem przedsiębiorcom środki, które mogą być wydatkowane na ogólne koszty prowadzonej działalności.
– Z przyznanych środków przedsiębiorca może sfinansować pozostałą część wynagrodzeń. Ważne jednak jest, żeby środki przyznane w ramach Tarczy Finansowej nie były przeznaczone wyłącznie na wynagrodzenia pracowników, ale także na inne koszty – jak np. najem, leasing – dodaje Ziębicki.
Jednym z warunków umorzenia subwencji z Tarczy Finansowej jest obowiązek średniorocznego utrzymania miejsc pracy przez pracodawcę. W połączeniu z art. 15g ust. 18 Tarczy Antykryzysowej, może dochodzić do różnych interpretacji czy środki z Tarczy Finansowej nie stanowią tych samych tytułów wypłat na rzecz ochrony miejsc pracy.
Na powyższe istnieje remedium. Przedsiębiorca powinien prowadzić szczegółową ewidencję sposobu rozdysponowania środków uzyskanych z obu programów, tak aby nie było wątpliwości, czy pracodawca nie przeznaczył ich na ten sam cel.
Foto: Pixabay
