Osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę może mieć problemy po zakończeniu przez nią współpracy w trybie natychmiastowym bez uzasadnienia. Pracodawca w takiej sytuacji ma prawo żądać od pracownika odszkodowania, nawet jeżeli zatrudniający nie poniósł przez to żadnych strat.
Możliwość egzekwowania roszczeń w momencie, gdy pracownik nie podał uzasadnienia odejścia ma być zabezpieczeniem dla pracodawcy na wypadek, gdyby takie zwolnienie przyniosło pracodawcy szkody. Jeśli pracodawca stwierdzi, że nie naruszył żadnego ze swoich obowiązków wobec pracownika lub było lekkie naruszenie, może wtedy żądać odszkodowania od pracownika w sądzie pracy.
W kodeksie pracy widnieje zapis, według którego przewidywana jest ryczałtowa wysokość odszkodowania należnego firmie. Oznacza to kwotę równą wysokości pracownika za okres wypowiedzenia. Z kolei, gdy umowa była zawarta na czas określony, wtedy odszkodowanie obejmowałoby czas, do którego umowa miała trwać (nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia).
Podstawą prawną roszczeń jest art. 61 kodeksu pracy:
Art. 611. W razie nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 1 1 , pracodawcy przysługuje roszczenie o odszkodowanie. O odszkodowaniu orzeka sąd pracy.
Art. 612. § 1. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 611, przysługuje w wysokości wynagrodzenia pracownika za okres wypowiedzenia, a w przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy – w wysokości wynagrodzenia za okres 2 tygodni.
Art. 612. § 2. W razie orzeczenia przez sąd pracy o odszkodowaniu, przepisu art. 55 § 3 nie stosuje się.
źródło: Rzeczpospolita
